Παντως δεν ξερω τι λεει ο Σποντ, αλλα με τις κουλτουριαρες δεν το ξαναπροσπαθω.
Για αυτο και τις εχω στη μπουκα.
Μεγαλη ζημια.
Τα ειχα με τη "Θελξη" κανα βδομαδακι και περναει ο καιρος και αρχιζω να τη βαριεμαι που λετε τη γκομενα.
Ολο κατι παραξενα και κατι ακυρα με εβαζε να κανω.
Ενα βραδυ για παραδειγμα, μου λεει αποψε θελω να μεθυσω με την πρασινη νεραϊδα.
Και φερνει ενα μπουκαλι αψινθι, μια αηδια στην οψη, σαν να εχει γεμισει ουροσυλλεκτη ο Χουλκ για αναλυση.
Την ψιλιαστηκα οτι παμε για φουντο με το θεμα αψινθι, γιατι εγω αντε να πιω καμμια παραξενια οπως η μαυρη μπυρα ας πουμε.
Μεχρι εκει.
Βγαζει η δικια σου κατι ζαχαρες κατι κουταλια, κρατιεμαι να μη τη ρωτησω αν θα φτιαξουμε σιροπι για το βηχα, αλλα μολις βλεπω να γεμιζει το νεροποτηρο με την πρασινη κατρουλα, με ειπασε ριγος. Ω ρε πουστη λεω, τωρα την πατησαμε χοντρα.
Δοκιμασε μου λεει και κατεβαζει το δικο της μονορουφι.
Πιανω το ποτηρι, μυριζω το ποτο, αηδια.
Πως ειναι που εχεις φαει φακες με λακερδα και αμολας κουφια πορδη; Ετσι ενα πραμα. Ξινη μυρωδια και απο γευση..... Αστα.
Τι εγινε μου λεει δε σου αρεσει.
Τι να μου αρεσει που εκανε επανασταση το στομαχι μου και ηθελε να βγει να καβαλησει τη μηχανη να φυγει μοναχο του.
Δικε μου λεω, δεν την παλευεις. Αποψε χωριζεις.
Σηκωθηκα και πηγα προς το παραθυρο.
Μου αρεσει ειπα.
Αλλα εχω πολλες σκεψεις και δεν μπορω να το απολαυσω.
Μα γιατι μου λεει. Αυτο ειναι το ποτο των καταραμενων ποιητων.
Με αυτο εχουν δημιουργηθει τα πιο δυνατα ποιηματα.
Οι πιο αισθησιακοι πινακες.
Και εγω αμα αμολησω ρουκετα στο τζαμι τωρα, σκεφτηκα, τεχνη θα κανω.
Επρεπε να σωθω καπως απο αυτο το βασανο.
Ανοιξα το παραθυρο, ακουμπησα στο περβαζι, και εκανα πως σκεφτομαι.
Με τροπο αδειασα το ποτηρι στο δρομο.
Ιδεα δεν ειχα ποιος το εφαγε στο κεφαλι, αλλα δεν με ενοιαζε. Ηξερα οτι δεν γινεται να ξαναπιω αυτη την αηδια.
Σηκωθηκα ξαλαφρωμενος, εκλεισα το παραθυρο και γυρισα στον καναπε.
Αλλο ενα? μου ειπε.
Οχι, της ειπα.
Θελω να αναλυσω τη γευση του πρωτα.
(Τι να αναλυσω ο δολιος, δεν εχω πιει κατουρο ρινοκερου ακομα, αλλα καπως ετσι πρεπει να ειναι αμα το δοκιμασεις)
Γυρισα προς το μερος της. Σηκω της ειπα.
Παμε βολτα με τη μηχανη. Η βραδυα δεν ειναι για μεσα.
Μα γιατι μου ειπε, ειχα σκοπο να πιουμε αψινθι και να διαβασουμε Μπωντλερ αποψε.
Και εγω ειχα σκοπο να σου σφυριξω ενα και να παω σπιτι μου, σκεφτηκα, αλλα μουκατσε η στραβη βλεπεις.
Καταπια και μαζεψα τις δυναμεις μου.
Κοιταξε της ειπα.
Δεν παει αλλο μεταξυ μας.
Πρεπει να τελειωσει.
Δεν ταιριαζουμε.
Μα γιατι μου ειπε αυτη? τι φταιει;
Ειμαι fan του Βερλεν της ειπα.
Και ανοιξα την πορτα και εφυγα.
Κουτρουβαλαγα τις σκαλες και εφτυνα το αψινθι.
Κατεβηκα στη μηχανη και τι να δω.
ΚΑΤΑΡΑ ΣΤΟ ΛΑΔΕΜΠΟΡΑ.
Αδειασα ολη τη μαλακια απο το παραθυρο στη σελα μου.
Σαν πρασινο σκατο απο αρρωστο πτεροδακτυλο ο λεκες.
Σκατα μαλακα ηθελες και κουλτουριαρα.
Αυτη ηταν και η τελευταια φορα που ταφτιαξα με διαννοουμενη.